De geschiedenis van Tasmanie

Zo, We gaan weer eens terug in de tijd. Dit keer niet zo’n beetje. Ik neem je mee naar 1830. Toen het nog van Diemens land was i.p.v. Tasmanie.

Van 1830 tot 1833 werd Port Arthur als houtzagerij gebruikt. Na 1833 werd het omgetoverd tot een gevangenis. Je kon hier alleen terecht komen als je een tweede misstap had begaan binnen de kolonie’s van Engeland.
Het maakte niet uit of je een kind was of volwassen. Voor de kleinste dingen kon je naar Port Arthur gestuurd worden. Bijv het stelen van 5 pond of omdat je wapens thuis had liggen. Natuurlijk waren het niet alleen ‘kleine’ misdaden die je naar Port Arthur brachten. ‘Grote’ misdaden zoals personen die mensen/dieren vermoord hadden werden hier ook naar toe gebracht.

In 1840 waren er ongeveer 2000 gevangenen, een aantal soldaten en commandanten in Port Arthur. Het was een grote industie stad geworden.De gevangenen maakte hier schoenen, schepen, kleren, bouwstenen, verbouwde groente en maakte meel.
Je zou denken dat ze er met de pet naar gooide als het maakte maar niets was minder waar. De schepen bijvoorbeeld waren de beste in van alle Engelse kolonie’s

Natuurlijk was het nog steeds een gevangenis waar ze in zaten. Als ze iets fout deden dan werden ze gestraft d.m.v. zweepslagen. 100 was het maximale aantal wat je kon krijgen. Normaal gaf een soldaat de zweepslagen maar als deze geen tijd hadden moest je beste vriend de zweepslagen geven. Deed hij dit niet dan kreeg hij ook zweepslagen.
Op een dag kreeg iemand weer zweepslagen. Bij elke slag die hij kreeg begon hij te zingen. Na een tijdje begon iedere gevangenen mee te zingen(als iemand zweepslagen kreeg moest iedereen blijven kijken).
De zweepslagen werkte na een tijdje niet meer. De gevangenen werden er alleen maar sterker van en ze hadden lol in de zweepslagen. Er werd daarom een brief naar Engeland gestuurd om te vragen of ze andere straffen konden geven.
Een nieuwe straf kwam er. Er werden isolatiecellen gebouwd met muren zo dik dat je kon schreeuwen wat je wilde maar niemand hoorde je.
Je kon in dit kleine, pikke donkere kamertje opgesloten worden voor 2 dagen tot 31 dagen.

Het eten wat ze hier kregen was niet veel bijzonders. ‘s Morgens kregen ze graanpap, ‘s middags een klein stukje vlees en 3 groentes en ‘s avonds kregen ze het zelfde als ‘s morgens.
Het eten werd gemaakt door de vrouwen van de soldaten. Zij waren hier heen gekomen met de kinderen. Als je als soldaat gelukkig was werd jij uitgekozen zodat je vrouw kon komen. De vrouwen en kinderen van de commandanten hoefde niets te doen. De kinderen van de soldaten mochten niet spelen met de kinderen van de commandanten en de vrouwen mochten niet met elkaar praten.

In 1841 werden er een aantal gevangenen buiten het schiereiland gebracht om daar te werken. Mijnwerk, houthakken of huizen bouwen dat waren de dingen die gedaan moesten worden.

Arthur vond het schiereiland een perfecte locatie om een gevangenis te hebben. Er was namelijk maar 1 uitgang en die was 100 meter breed. Hij had hier honden en soldaten die dit bewaakten. Natuurlijk is een schiereiland omringd door water dus waarom zwemmen ze niet? Er werd door de soldaten een gerucht verspreid dat er haaien in het water zwemmen. Overigens bijna niemand kon zwemmen.

Je kon ook vrij gelaten worden in Port Arthur. Je kreeg dan een ‘free-pass’. Je kon nu overal heen gaan behalve naar je thuisland.

In 1877 werd Port Arthur gesloten. Veel van de gebouwen in Port Arthur werden verwoest door een bosbrand in 1877. Na de bosbrand werd Port Arthur weer bewoond.
Ze wilde de naam veranderen zodat niemand zou weten wat er was gebeurd in Port Arthur. De naam van het nieuwe dorpje werd: Carnarvon.
In 1927 werd de naam weer veranderd van Carnarvon naar Port Arthur. Omdat veel mensen in dit dorpje tourgidsen waren geworden.

In Richmond staat de oudste brug van Australie deze is gebouwd door de gevangenen. De gevangenis werd gebouwd in 1820. Vrouwen en mannen waren in deze gevangenis.. Hier was het makkelijker om te ontsnappen dan in Port Arthur. 8 mannen waren ontsnapt in Richmond. Ze hadden een ondergrondse gang graven. De gang liep zelfs onder de kamers van de bewakers!

Natuurlijk heb ik niet alleen maar in de geschiedenis van Tasmanie gewandeld. Ik ben ook nog naar Rons familie gegaan die in Leslie Vale wonen ( 20 minuten uit Hobart City). Hier ben ik een weekje gebleven.
Elizabeth ( tante van Ron) heft hier ongeveer 15 paarden. Ze runt een manege. Elke dag is ze bezig met de paarden.
Dochter Nicole werkt momenteel in een videotheek. Ze is aan het sparen om naar Europa te komen volgend jaar

Ik heb hier een beetje rond gelopen en ben met John naar de local Pub gegaan om een lekker echt Tasmaans biertje te drinken. John had me ook naar Richmond gebracht.

Morgen ga ik weer terug naar Hobart om vandaar uit verder te trekken naar de westkust van Tassie. Ik ga met 3 duitsers een auto huren en dan zien we wel weer.

Geniet van de geschiedenis foto’s en het gezellige avondje van Sinterklaas!

De foto's komen morgen ( vrijdag)

Groetjes Sander