Another Experience of Nugini

Hallo allemaal in Nederland,
Yu stap gut?
Weer flink wat beleefd deze afgelopen weken.

Nadat ik van Timbunke ben terug gekomen heb ik het iets rustiger aan gedaan. Helaas geen lange wandelingen in de bush maar dit keer heb ik weer andere ervaringen opgedaan.

Boven op een berg net buiten Wewak ligt Boys Town. De Secret Heart Brothers (S.H.B.) die leven hier. Dit jaar hadden zee en feest. Ze vierde het 50 jarige bestaan. Hier gingen we met bijna iedereen van het SVD huis heen. We hadden namelijk een uitnodiging gekregen.

De dag zou eigenlijk voor iedereen feestelijk moeten zijn maar dit was niet het geval.
Eerder die nacht was ere en priester om het leven gekomen tijdens een auto ongeluk. Het is allemaal heel raar hoe het gebeurd is. De priester is tegen een boom aangereden die toch redelijk ver van de weg vandaan staat.
Er gingen allerlei geruchten hoe het gebeurt zou zijn. Later hoorde we dat hij teveel gedronken had en zo waarschijnlijk de macht over het stuur was verloren.

Er werd zowieso een mis gehouden omdat de S.H.B. een jubileum hadden. Hier werd dus ook even aan de priester gedacht.
Na de mis zijn we weer terug gegaan naar het SVD huis.

Die week kreeg ik te horen dat er 2 mensen naar Kunjingini zouden gaan. Ze zouden voor een korte tijd blijven omdat zij naar de begrafenis wilde gaan van de priester. Dit maakte voor mij niet veel uit. Giovannie en Gabriel gingen naar Kunjingini. We zouden vrijdag vertrekken. De tweede dag van het feest.

Ik hoopte dat ze laat in de middag zouden gaan omdat er vrijdag een SingSing werd gehouden. Een SingSing is een sort van optreden met traditionele dans en zang.
Omdat ik dit nog nooit gezien had wilde ik dit wel meemaken.
Vrijdagmorgen was er wederom een mis. Dit keer waren er 3 bisschoppen aanwezig. Erg bijzonder. Dit gebeurt namelijk niet vaak. Voor de mis begon was er 1 groep die al een SingSing deed. Ze brachten de bisschoppen naar het altaar. Dansen en zingen in traditionele kleederdracht. Super tof en mooi om te zien.

Na de mis stond de SingSing op het programma. Er zouden 4 of 5 groepen optreden maar helaas heb ik dit niet gezien. Ze zouden beginnen om 11.30 uur maar in P.N.G. ( Land of the Unexpected) weet je het maar nooit. Om 12 uur was er nog geen SingSing bezig. Giovannie vertelde me ‘s morgens al. We moeten om 1 uur gaan.
Het was 1 uur en we zouden vertrekken maar Gabriel was er nog niet. Hij verbleef 1 nacht op Muschu Island ( net buiten Wewak). Hij zou eigenlijk een dag van te voren komen maar hij was er nog niet. Het werd 2 uur, 3 uur, 4 uur en toen vertelde Giovannie dat we vandaag niet meer zouden gaan. Aaargh! Nu heb ik dus een SingSing voor niets moeten missen
Gelukkig heb ik een kleine SingSing gezien ‘s morgens tijdens de mis.
De volgende morgen zouden we dus vertrekken en gelukkig was het ook zo.

Om 10 uur vertrokken we. Giovannie, Gabriel, Arthur( Bezoeker) en ik. Op naar Kunjingini.
Kunjingini ligt zo’n 30 minuten van Maprik af. Dit was een plaats die ik heel graag wilde bezoeken omdat hier een indrukwekkende Haus Tambaran zou staan.

Na een 2 uurtjes rijden kwamen we aan in Kunjingini. Een mooi plaats. Natuurlijk is hier ook bush maar wat me erg opviel was dat hier ook enorme grasvelden zijn. Weer eens wat anders dan alleen maar bush.
De volgende morgen kwam er een man naar me toe. Hij vertelde me dat zee en stoel aan het maken waren en of ik deze wilde zien. Ik dacht dus dat hij zei dat ze die aan het maken waren en of ik wilde zien HOE ze het aan het maken waren. Tuurlijk ik ga wel mee.

Samen met Gabriel zijn we erheen gereden. Ik vol verwachting rond kijken waar ze bezig waren maar ik kon niets zien. Een andere man kwam eraan met een stoel in zijn hand. Dit is de stoel. Na gekeken te hebben en een beetje gepraat te hebben werd er aan mij gevraagd: Oke hoeveel wil je er voor geven?
Owh nee ik wil geen stoel kopen. Ik kan het niet meenemen. Het is te zwaar. Bovendien is het softwood en ik moet hardwood hebben. ( dit alles in Pidgin gezegd :) ).

Gelukkig begrepen ze het.
Die dag daarna gingen we naar Maprik toe. Kijken hoe het daar was. Het was een beetje uitgestorven omdat de markt niet bezig was. Het dorpje hadden we gezien en nu was het tijd om naar Haus Tambaran te gaan.

We kwamen daaraan en het was heel anders dan in Timbunke. Een heel ander gebouw. Het was vanaf de grond schuin gebouwd zodat er een punt ontstond aan de top. Op het moment dat ik een foto wilde maken werd er gezegd. Voor iedere foto moet je 5 Kina betalen! Dus heel snel had ik een foto geknipt en meteen de camera in mijn zak gestoken. Het was niet dat ik de mensen niet wilde betalen maar ik had geen geld mee en Giovannie zei tegen me. Je hoeft hier niet voor te betalen. 5 Kina is veel te veel.

In dit Haus Tambaran mocht ik niet in. Alleen de locals. Geen touristen.
We vertrokken en toen ik in de auto zat had ik weer snel een foto geknipt.

Iedere Parisch heeft een radio. Iedere morgen gaan ze alle priesters af om te vragen of er iets aan de hand is. Zo ook deze morgen. Hier werd ook gezegd dat de begrafenis pas volgende week zou zijn. Zo lang wilde ik hier niet blijven want ik kon hier weinig doen. De priesters waren natuurlijk ook bezig met hun werk dus vandaar. Ik had ook nog een reden. Ik was sinds het eerste avond eten niet gezond. Ik had last van ontregelde darmen. Ik zal je vertellen hoe dit is gekomen.
De eerste avond ging Giovannie voor ons koken. Een speciale maaltijd vertelde hij. Nou ik was wel benieuwd. Nadat ik SakSak en slang gegeten had was ik wel wat gewend dacht ik zo.

De deksel werd van de pan gehaald en mijn ogen keken recht in de pan. Zie ik dit nu goed? Ik keek Giovannie aan en keek weer in de pan. Ja het waren dus echt larven.
Nou oke proberen maar he. Ze waren gelukkig gebakken dus levend hoefde ik ze niet te eten. Ze smaakte naar zachte boter gemixd met een melksmaak. Niet verkeerd maar ook niet dat je zegt van nou dat eet ik vaker.

Bij het gerecht hadden we ook nog iets anders Pukpuk Oftewel krokodil. Dit smaakte erg goed! Heerlijk omdat het gebakken was smaakte het net al seen schnitzel. Prima eten dus!

En later op de avond kwam dus de bijwerking van de larven :(.

De volgende morgen vroeg Giovannie ook of ik bij werkingen had. Ja die heb ik. Mijn darmen zijn vanstreek. Owh is dat alles vroeg hij. Sommige mensen krijgen van de larven een mega dik hoofd of flink veel jeuk. Ik was erg verbaasd dat jij de larven gegeten had. Ik dacht Sander die eet dat niet. Een Europeaan zou denken hoe kun je dit nou eten.
Inderdaad dit dacht ik ook maar ik wilde het proberen.

Zo nadat we het bericht gehoord hadden van de begrafenis ben ik gegaan. Terug naar Wewak met een P.M.V. Dit is een soort bus. Een local kan een auto of vrachtwagen kopen en dan mensen vervoeren. Je ziet die dingen overall rijden in P.N.G. Soms een beetje vol en soms mega vol. Niet iedereen kan zitten zo vol!

Nadat mijn darmklachten naar een week nog niet over waren ging ik eens denken. Kan het zijn dat dit een malaria aanval is? Ik mijn bijsluiter gepakt van de malariapillen. Als u langer dan twee dagen diarree heeft neem dan meteen contact op met uw dokter!
Nou dat is fijn. Ik ben aan de andere kant van de wereld. Gelukkig was er dus internet. Snel een mailtje gestuurd naar mam en pap. Zij moesten dan de dokter raadplagen en het hele verhaal vertellen. Ik vroeg aan een broeder hier wat de symptomen zijn van een malaria attack. Ook hier vertelde ik het hele verhaal. De broeder vertelde. Dit is geen malaria. Het komt door het eten en/of water. Gelukkig werd dit ook bevestigd door mam, pap en de bijna apotheker Jeroen. Bijdeze bedankt :)

De volgende morgen ben ik met een andere broeder naar de Health Clinic gegaan. Hier kreeg ik een aantal tabletten en dit zou moeten helpen vertelde de zuster.
Gelukkig heeft het geholpen want ik ging nu met Leo mee. Ook een priester. Hij verblijft in Mambe. Zo’n 1, 5 uur rijden van Wewak richting Angoram.

Hier aangekomen leerde ik de headmaster van de school kennen en een leraar ( 21 jaar). Ik vroeg aan ze of ik morgen mocht kijken hoe ze hier les geven. Tuurlijk mag dat!
Na gepraat te hebben en veel vragen beantwoord te hebben over Ples bilong mi was het tijd om naar bed te gaan. Ik maakte de deur open en ik verkrampte. Owhnee! Ratten! Niet mijn favoriete beesten! En ik moet hier slapen? Slik!

Die nacht dus veel geluiden gehoord en ik heb met 1 oog dicht geslapen. Pfff de hele tijd dacht ik dat ze in mijn bed zouden kruipen als ik aan het slapen was.
Na een kort nachtje was het gelukkig dag. Snel de kamer uit en naar school.

Ik ging eerst naar grade 6. de leeftijd is hier ongeveer 12,13,14 jaar. De leraar die ik ontmoet had gisterenavond was hier les aan het geven.
Het is natuurlijk heel anders dan in Nederland.

Nadat ze rekenen gehad hadden vroeg de leraar( Timotie) of ik wilde vertellen hoe dat ik Engels geleerd had. Dus netjes uitgelegd aan de kinderen en daarna kwamen de vragen. Hoe ziet Nederland eruit?
Heeft Nederland ook zoveel bush?
Heeft Nederland…. En zo ging het maar door. Natuurlijk kijk je de klas rond tijdens het vertellen. Ik zag dat er steeds meer kinderen kwamen. Soms met de leraar en soms liepen ze gewoon de klas uit en kwamen ze op de grond zitten om naar mijn verhaal te luisteren!

Erg grappig en erg leuk om te zien hoe de kinderen luisterde. Voor hen is dit natuurlijk vreemd. Een vreemde man van een ander land. Deze kinderen zullen niet of nauwelijks P.N.G. verlaten om zo over de wereld te reizen!

Ook ben ik nog naar grade 8 gegaan. De hoogste klas. Hier ook weer verteld hoe Nederland eruit ziet.
Hier in Mambe heette ik niet Sander maar Alexander. Dit verkorte ze weer tot Alex. Dus nu had ik 3 namen.
Na dat ik lunch had gehad met de headmaster ( simpel rijst). Ben ik vertrokken.

Ik ging nu naar een andere village. Een 30 minuten lopen. Hier werd me gevraagd hoe ik P.N.G. vind. Ze vroeg alles aan me. Laterna werd me duidelijk waarom. Ze willen namelijk dat er veranderingen komen. Zij kunnen dit niet doen. Ze willen wegen bouwen en een kerk maar hebben hier geen geld voor. Ze hebben al een aantal brieven gestuurd naar de lokale regering maar ze krijgen geen antwoord terug. Ze wilde graag horen dat ik ze zou helpen.Op mijn beste Pidgin heb ik hen duidelijk gemaakt dat ik ze ook niet kan helpen. Hoe triest ik het ook vind. Als je ziet wat de mensen hier hebben dan schrik je toch wel.

Heel veel landen geven geld aan P.N.G. maar van de miljoenen die ze geven komt niets in de dorpen terecht. Het verdwijnt bijna allemaal in de zakken van de regering! Ze beloven alles maar niet komt er van terecht. Zorg eerst maar eens dat de wegen goed zijn zorg er maar eerst voor dat mensen kunnen werken enz. De regering geeft geen geld uit aan deze dingen en als ze het doen geven ze veel te weinig. Ze geven geld uit aan nutteloze dingen waar de mensen opdit moment niets aanhebben! P.N.G. regering is een corrupt. Het is triest om te zeggen maar dit is ook P.N.G. De mensen in de dorpen hebben weinig en zien weinig verbeteringen.

Dit is erg triest om te zien. Het land is heel rijk qua grondstoffen. Goud, Olie, Cacoa enz. Ze hebben het allemaal maar van veel dingen weten ze niet hoe ze het moeten aanpakken. Daarom besteden ze het uit aan andere landen. Prima zou je denken maar de andere landen nemen werkers van het eigen land mee. P.N.G. Mensen nemen ze bijna niet aan. Al het geld wat de bedrijven maken gaat naar de regering en niet naar de mensen die het nodig hebben.

Morgen ga ik naar Kairiru Island. Dit is net buiten Wewak. Hier ga ik naar een kippenboer toe. Hij gaat me een beetje rondleiden op het eiland. Voordat ik erheen ga is de mis van de priester. Hij wordt morgen begraven. Meer dan 2 weken naar zijn overlijden.

De laatste week is voor mij ingegaan. Nu nog Kairiru Island bezoeken en dan volgende week heb ik nog maar 3 dagen in Wewak want daarna vertrek ik naar Port Moresby. Hier verblijf ik 1 nacht. Hopelijk weer in een hotel anders heb ik een probleem!

Lukim yu biheng!
Sander