The Real Papoea New Guinea Experience!

Hallo Allemaal,

Wat een week! Dit zal ik niet snel vergeten!

Ik ben samen met Maikel en Peter ( van Poolse afkomst) naar Timbunke gegaan.
Maikel vertelde me dat we naar het ontbijt zouden vertrekken. Ik had alles al de vorige avond ingepakt. Ik was klaar om te vertrekken.

Ik kom ‘s morgens in de eetzaal en niemand was er. Snel ontbeten en de tas gepakt. Op naar de Sepik. Ik kom wederom de eetzaal binnen en ik zie Maikel zitten. ‘Good you are ready to go but we leave at 9 so you have 1,5 hours left’. Oke dat is fijn ik had dus genoeg tijd.

De auto werd ingeladen en we waren klaar voor vertrek. Op naar Timbunke. Om hier te komen moet je tegenwoordig via Angoram gaan.
De autorit duurde 2 uurtjes ongeveer. De weg was een echte P.N.G. weg. Flinke kuilen, modderpoelen en stijle heuvels op en af rijden kortom ik werd flink door elkaar geschud.
Tijdens de autorit reden we door prachtig landschap. Bossen om me heen en grasvelden die ver uitstrekte. Af en toe kon je flinke heuvels vol met bos zien. Prachtig!!!

We kwamen aan in Angoram en daar werd de kano ingeladen. Omdat ze niet iedere dag naar Timbunke gaan nemen ze meteen heel erg veel mee. Boodschappen voor Timbunke, tonnen met diesel en de baggage van iedereen die meegaat.
Omdat de baas van de diesel opslagplaats niet had verteld dat wij diesel mee zouden nemen wilde z eons de diesel niet geven. We moesten het aan de baas vragen. Zo’n 24 km terug rijden. Dus weer helemaal door elkaar geschud kwamen we aan bij de baas.
Alles was geregeld alleen hij was het vergeten door te geven vertelde hij.
Nadat we weer 24 km hadden gereden kwamen we weer aan bij de ‘haven’. De tonnen warden ingeladen en we konden vertrekken. Mijn eerste ontmoeting met de Sepik.

De Sipik is een mega brede rivier. Hij komt van de Highlands af en stroomt door naar de oceaan. De rivier veranderd erg snel. Hij staat mooi op de kaart aangegeven als een lijntje maar in werkelijkheid is er geen lijn. De rivier gaat zoals hij wilt gaan. Dus hij overstroomd nog al behoorlijk vaak. Vandaar dat de huizen die naast de Sepik liggen op palen gebouwd zijn.

Iedere keer als wij voorbij een aantal huizen kwamen werd en meteen gezwaaid door de mensen aan de kant. Als er mensen in een kano zaten precies het zelfde. Erg vriendelijk!

Na een tijdje kwamen we tot stilstand op het water. Er was een vlot aan het drijven stroomafwaarts richtig Angoram ( wij moeten stroomopwaarts). Op dit vlot was een hele familie aanwezig. Ze hadden spullen op het vlot om te verkopen op de markt.

De driver van ons kocht hier Betelnoten. Dit eten ze hier bijna allemaal. Het is een noot die je kauwt en dan doe je met een mosterdstengel wat citroenpoeder erop en dat kauw je dan. Je slikt het niet door maar je spuugt het uit. Uiteindelijke wordt het speegsel rood en je tanden worden ook rood. Je wordt als je dit kauwt een beetje high. Soms 10 minuten maar als je genoeg eet kun je high blijven voor 1 uur ofzo.

Maikel vertelde al dat dit de Mc Drive is van de Sepik.
Op het vlot hadden ze een kookeiland. Dit hadden ze gemaakt van droge cocosnoten en daarop hadden zee en vuurtje gemaakt. Dit gebruiken ze voor te koken natuurlijk maar ook om de NatNat ( muskieten) kwijt te raken. Die zitten er behoorlijk veel!

Nadat we dus de Mc Drive hadden verlaten gingen we door naar Timbunke. De rit duurde ongeveer 4 uur en daar lag het plaatsje Timbunke.

Ik werd welkom geheette door Pawol en Lucas. Zij waren hier in het SVD huis.
Nadat we alles hadden uitgeladen werd ik door Maikel een beetje rondgeleid in het huis. Overal hingen carvings erg indrukwekkend!

Het was erg gezellig met de mensen hier. Ze zijn hier allemaal jonger dan in Wewak dus praat je weer over andere dingen.

Om 18.30 hebben ze in Timbunke stroom. Ze hebben hier een generator die werkt op Petrol vandaar dat ze altijd 200 liter tonnen meenemen. In Timbunke hebben ze geen stroomkabels lopen die ze van stroom voorzien. Ze hebben 3 uurtjes per dag stroom. Dan laden ze alles op voor de volgende dag.

‘s Avonds hebben ze meestal een tv avondje. Ze hebben hier geen tv kanalen maar ze hebben hier behoorlijk veel dvds. Samen met Pawol en Lucas heb ik hier dvd gekeken. Om 21.30 werd de generator uitgezet en was het tijd om naar bed te gaan.

De volgende morgen werd ik door Lucas( Priester) welkom geheette in de kerk. Pap en Peter ( Pineapple) Zweekhorst hadden hier gewerkt dus Lucas riep ook hun namen. De sommige mensen begonnen te lachen.
Na afloop van de mis kwamen mensen naar me toe. Sommige kende Peter Pineapple en Pap nog persoonlijk en andere hadden verhalen gehoord van hun vaders en moeders.
Heel erg leuk dat sommige mensen ze nog kennen.
Het gaf een apart gevoel. Pap die hier 40 jaar geleden was geweest en nu ben ik hier gewoon. Ik hoor de verhalen aan van de locals en ze lachen bij verschillende verhalen. Heel erg leuk.

Samen met Pawol ben ik door Timbunke gaan lopen. We gingen langs oudere mensen die Pap en Peter misschien zouden kennen. Het was erg leuk. Toch nog veel mensen ontmoet die de namen kennen of die ze echt hebben meegemaakt!

Daarna ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Schrik niet gewoon om te kijken. In Nederland is het ziekenhuis 1 groot gebouw. Hier zijn het allemaal huisje los van elkaar. Het geen wat hier instaat is niet echt veel. Een matje om op te liggen en daar omheen een muskietennet.
Bij de apotheek worden de medicijnen afgeven. Hier ben ik niet naar binnen gegaan omdat er mensen bezig waren. Peter: Er staan nog steeds 2 oude gebouwen. Van 30/40 jaar geleden! Ik heb ze op de foto staan!

Nadat we het ziekenhuis hadden bezocht ben ik naar een special gebouw gegaan voor de locals. Haus Tambaran. Dit is een soort groot huis waar alleen de mannen in mogen komen. Geen jongens of vrouwen mogen binnenkomen. Hier worden belangrijke afspraken gemaakt en vroeger om de mensen kracht te geven. Om de geesten tevreden te houden werden er offers geven. Dit kan van alles zijn. Ik heb gehoord dat er ook stamen zijn die na een gevecht de lichamen van de tegenstanders meenenem en ze bij het Haus Tambaran te begraven.

Ik mocht gelukkig naar binnen gaan. Hier stonden allemaal garamuts. Dit zijn grote boomstammen met een gleuf erin. Als je er op een bepaalde manier opslaat dan komt er geluid uit. Een soort telefoon dus. Dit gebruiken ze voor de mensen te waarschuwen als er iets gaat gebeuren. Dit hoeft niet meteen ernstig te zijn. Ze gebruiken het bijvoorbeeld om iedereen bij elkaar te roepen omdat de kerkmis begint.
Hier stond ook een garamut van een andere tribe. De voorvaders hadden gevochten tegen een tribe en hadden de garamut meegenomen voor de geesten. Hoe oud dit ding was konden ze me niet vertellen.

Ik mocht helaas geen foto’s maken van binnen maar ik was al blij dat ik naar binnen mocht. Veel stammen laten geen toeristen binnen!

Nadat we de rond gelopen hadden in het dorpje Timbunke gingen we terug naar huis. Pawol pakte een lange stok en sloeg hiermee 2 cocosnoten uit de boom. De melk is heerlijk. Iedere keer als ik dit drink voel ik me in paradise. Een prachtig uitzicht met een lekkere cocosnoot! Wat een leven!

‘s Middags heb ik samen met een aantal locals nog volleybal gespeeld en de dag was alweer voorbij.

Ik kwam de volgende dag beneden en daar zat Peter. Hij vroeg aan me: ‘Wil je met me naar Biwat gaan en dan de dorpjes zien of wil je met me een bushtrip maken voor 3 dagen. Bedenk dan wel dat je niets te eten krijgt als wij ( een aantal locals zouden meegaan) niet gaan jagen of voedsel gaan zoeken! Kun je 3 dagen zonder eten?’
Na dat ik dit gehoord had dacht ik whooo dit is mega tof! Een bushtrip voor 3 dagen. Een ervaring die ik nooit meer mee zal maken. Dus ik vertelde dat ik het wel wilde doen.
Peter die nog altijd aan het denken was wat te doen stemde later ook voor de bushtrip!
Oke dan vertrekken we vandaag nog!

De tas van mij was ik aan het inpakken. We gingen vandaag naar Amboin. Hier bleven Peter en ik 1 nacht en daarna zouden we doorgaan naar Kansjimei Village.
Om in Amboin te komen moesten we weer gaan varen over de Sepik en de Karawari River. De Sepik wordt nu ondertussen minder breed.
Ook nam Peter spullen mee om te verkopen aan de mensen in de dorpjes aan de Karawari River. Zij hebben daar geen winkels dus Peter koopt alles in Wewak en verkoopt het dan daar.
We waren te vol dus moesten we wat achterlaten.
Zo nu vertrokken we. We bleven intotaal een weekje weg.

Nadat we de Sepik verlaten hadden kwamen de bossen meer en meer kennis maken met het water. Een echt Jungle gevoel. Bij een aantal dorpjes stopte Peter om spullen te verkopen(Ambanwari, Konmei, Manjamai, Kundiman)
Vishaken, Visdraad, Rijst, Zeep, Koekjes, Noodles, Batterijen, Zaklampen kortom heel erg veel. Nadat de mensen de spullen gekocht hadden had Peter de spullen ingepakt. Iedere keer als hij dit gedaan had kwamen er weer andere mensen aan. Zij moesten weer wat hebben.

Na veel verkocht te hebben kwamen we aan in Amboin. Dit is de plaats waar Peter woont als hij niet in de andere dorpjes is. Hier stonden behoorlijk veel kinderen hem op te wachten. Allemaal zwaaien en schreeuwen. Hey Father Peter!

Ook hier verkocht Peter weer spullen. Dit keer niet vanuit de boot maar in zijn huis. Een ‘normaal’ huis. Van steen.
Tijdens het avondeten ( hier hadden we wel wat) bleven de mensen maar komen.

‘s Morgens vertrokken we naar Kanjimei. Onderweg verkocht Peter ook allemaal spullen.
Na een lange dag op het water gevaren te hebben en nadat ik weer genoten had van de ‘jungletocht’ kwamen we aan in Kanjimei Village. Hier stonden zeker 50 kinderen te wachten. Allemaal roepen en lachen. Erg leuk om te zien hoe spontaan de kinderen hier zijn.

Ook in Kanjimei werd ons huis weer overspoeld met een mega mensenmassa die allerlei spullen wilde kopen. Ons huis was dit keer een houten huis op palen! Hoe ze dit maken is erg mooi om te zien!

In deze Village woont een Sloveense. Daria. Zij is een onderzoeker. Die hier sinds November woont. Ze blijft hier intotaal 1 jaar. Zij had Peter uitgenodigd om een keertje mee te gaan voor een bushtrip. Iedere keer had Peter geen tijd maar nu had hij wel tijd.
Ons plan was om de volgende morgen te vertrekken en dan 3 dagen te blijven. Dit kon helaas niet doorgaan omdat we zondag weer in Timbunke moesten zijn. Dus werd onze trip 2 dagen.

Vroeg in de morgen zouden we eigenlijk vertrekken maar omdat het regende gingen we later. Op het moment dat we wilde vertrekken was Daria nergens te bekennen. Zij bleek bij haar village moeder te zijn. Haar ‘moeder’ was bewusteloos geworden en reageerde nergens meer op. Peter die priester is ging met Daria mee en wat verder gebeurt is weet ik niet. Toen ze terug kwamen vertelde Peter me dat het allemaal goed zou komen.

Nu was het wel tijd om te vertrekken. De kano werd ingeladen en samen met 6 locals van Kanjimei Village vertrokken we. Eerst zouden we naar een Bushcamp gaan. Hier zouden we 1 nachtje blijven slapen en de volgende morgen zouden we vroeg vertrekken om naar een berg te lopen en daarna zouden we in een grot gaan slapen. Allemaal in de bush!!

De kanotocht was enorm tof! Het water vond iedere keer een weg door de bossen en af en toe moesten we helemaal plat liggen in de kano omdat ere en boomstam over het water lag.
We moesten zelfs een paar keer een boom in stukken hakken omdat we er niet door konden. De bomen vallen gewoon in het water en dan stromen alle andere taken tegen de boom aan en voor je het weet heb je een opstopping. Dus de bijl werd erbij gepakt en hakken maar.
Na een lange dag gevaren te hebben kwamen we aan bij het bushcamp. Dit is een camp waar 3 huisjes stonden. De huisjes zijn van een Tribe in Kanjimei. De locals die met ons mee waren zijn van die Tribe.

Nadat we de hele dag nog niets gegeten hadden kregen Peter en ik van Daria een lekker etentje. 2 bladeren. We aten het op en het was best lekker moet ik zeggen. Nu ben ik dus echt in the Bush dacht ik zo.
Het water wat naast de huisjes stroomde was fresh water. Dit kun je gewoon drinken vertelde Daria ons. En inderdaad ook dit water was prima. Weer een bush-ervaring!

Samen met Daria, Peter en Atta ( de local 18 jaar) zijn we een stukje gaan lopen door de rivier een beetje in the bush. Hier heeft Atta mij weer wat Tok Pidgin geleerd. Atta is een aardige jongen. Hij had veel geduld met me omdat ik niet alles goed zei. Ik haalde vaak de worden door elkaar.

‘s Avonds hadden we rijst met vis gegeten. De vis hadden ze gevangen in de rivier. De rijst hadden we meegenomen van Kanjimei.
Ook heb ik ‘s avonds een echt P.N.G. ding gegeten. Ik heb ook de Betelnoot gehad. Mijn speegsel was ook rood en de tanden ook. De hele tijd mijn speegsel uitspugen. Het was leuk voor een keer maar omdat je na het eten van de Betelnoot niets meer proeft niet echt iets voor mij.

De dag was aangebroken. Ik ging de bushtocht maken. Een stukje Papaja was mijn ontbijt en we vertrokken. Door rivieren lopen door soort van moeras en weer door rivieren tot dat we bij de voet van de berg aankwamen. Hier begon het klimmen. Gelukkig wist Atta de weg en als we er niet doorheen konden gaan gebruikte hij zijn bushknife. Een mega groot mes!
Zo creerde we een pad door de bush.

De vele vogels die aanwezig waren, waren flink aan het fluiten. Af en toe vlogen er toekans boven de bomen. Als deze vliegen is het net een vliegtuig die overkomt vliegen.
We liepen door de natte bush en hoe hoger we kwamen hoe harder het werd. Ik was inmiddels als kliedernat van de warmte en mijn lichaam was aan het schreeuwen om suiker. Helaas kon ik het mezelf niet geven omdat ik geen voedsel had( ik had wel een paar crackers in mijn tas maar ik wilde deze niet nemen. Het echte gevoel wil ik ook mee maken)

Na dat mijn lichaam helemaal slap was en ik kramp kreeg moesten we nog een klein stukje omhoog lopen. Dan waren we op de top van de berg. Voor mij was het meer een heuvel. Ik kwam hijgend en puffend aan op de top. Het was dat Atta me vertelde dat dit de top was want voor mij was het gewoon 1 van de vele heuveltjes midden in de bush. Overal bomen om ons heen dus uitzicht was er niet. Voor mij was het niet erg want ik lag op de grond. Mijn lichaam was op!

‘Oke we have to go a little bit further then we reach the stonehouse’ vertelde Atta. Mijn lichaam net een beetje bijgekomen en we moesten alweer verder. Dit keer was het eerst bergafwaarts en daarna een klein beetje berg op. We kwamen aan bij de grot. Het was meer een steen die over een stukje grond hing dan een echte grot maar dit maakte me nu echt niets uit. Mijn energie was nu echt helemaal op. Ik zocht me een steen op en daar maar bij komen. Ik was enorm diep gegaan. De hele dag wandelen en geen eten. Man enorm zwaar!

Nadat ik een beetje bij was gekomen heb ik samen met Atta heb ik weer Pidgin geleerd. Hij leerde mij Pidgin en ik leerde hem Engels. Zo hebben we de hele tijd gezeten tot het eten klaar was. Eten? Ja het bleek dat Daria rijst en tonijn mee had genomen. Wat een geschenk uit de hemel!!!!

Toen we net klaar waren kwamen er 4 mannen aanlopen. Zij waren van dezelfde tribe als Atta. Zij wilde hier 3 weken blijven. Opzoek naar hout om te verkopen ( speciaal hout).

De bedden werden klaar gemaakt. Mijn matje werd uitgerold en we gingen slapen. Onder de grote rots. Slapen is er die nacht weinig van gekomen. Zeker toen de wind opeens opkwam zetten. Mijn backpack gebruikte ik als windscherm. Dit hielp gelukkig veel. Net op het moment dat ik lekker lag te slapen moesten we alweer opstaan.
Tijd om op te staan! Als ontbijt kregen we de rijst van gisteren. Gelukkig kregen we wat!

Zo de backpack werd weer omgedaan en we vertrokken. Terug naar de Buschcamp en vandaaruit naar Kanjimei Village.
We liepen dezelde ‘weg’ terug. Ik kon me er weining van herinneren. Iedere keer hoorde we verschillende vogels fluiten. Ze vertelde me dat dit het geluid is van een Kumul ( Bird of Paradise). Ik wilde er graag eentje zien want ze zijn erg mooi en je ziet ze alleen in hoog gelegen gebieden.
En ja hoor na een tijdje lopen zagen we 2 Kumuls Prachtig!! Een hele tijd hebben we hier staan kijken. Peter en Atta die ondertussen al door waren gelopen zagen we opeens staan. Peter had de fototoestel in de lucht gericht. Atta fluisterde naar me Kumul antap! Ik keek omhoog en daar zag ik weer 2 Kumul zitten. Ze vlogen wat rond en gingen weer zitten op de takken. De staart deden ze af en toe openklappen en dat is meteen het mooiste van de hele vogel!!
Hier ook weer een tijdje gekeken.

We kwamen weer bij de rivier uit. De berg lieten we achter ons en we moesten nu weer door rivieren lopen en door andere bush. Het camp zagen we liggen. Ze waren op ons al aan het wachten. Ze wilde al vertrekken naar Kanjimei maar we vertelde ze dat we eerst even wilde zwemmen in de rivier en eventjes wassen.

De Kano werd weer ingeladen. Tijd om naar Kanjimei terug te gaan. Onderweg wederom een aantal bomen kapot moeten hakken en weer een aantal keren helemaal plat moeten gaan liggen voor de overhangende bomen. In deze rivier zitten trouwens ook veel PukPuk ( krokodillen) helaas heb ik deze niet gezien.

Na een fantastische tocht over het water kwamen we weer aan in Kanjimei Village. De kinderen stonden weer klaar om ons welkom te heette.

We waren net uit de boot en de mensen kwamen alweer naar Peter toe. Ze wilde weer spullen kopen.

Die avond heb ik bij Daria gegeten. Een beetje Sago ( Saksak) met Slang! Python om precies te zijn. Tijdens de kanotrip zagen we een man die net een Python uit een boom had geschoten ( met een pijl en boog). Hij had dit voor ons klaar gemaakt. Dus ik heb slang gegeten. Het smaakt net als kip. De skin heb ik niet gegeten want die is erg taai. De locals hier eten de skin welop!

Het was weer tijd om naar Amboin te gaan. Onderweg stopte we een aantal keren om een kerkviering te houden. Peter hield hier een mis en daarna verkocht hij weer wat spullen.

In Amboin aangekomen kwamen de mensen ook weer naar het huis van Peter. Weer spullen kopen. Net terug van een trip en hij had niet eens de kans om even te rusten.

De dag daarna moesten we vroeg op. Peter had deze dag 3 vieringen allemaal in andere dorpjes.
Toen deze voorbij waren gingen we weer terug naar Timbunke. Toen we bijna in Timbunke aankwamen begon het opeens hard te regenen. Doordat we snel aan het varen waren voelde het net aan als hagel.

Kliedernat kwamen we aan in Timbunke. De trip was voorbij. De volgende morgen gingen Peter, Lucas, Pawol en ik weer terug naar Wewak. Via de Sepik naar Angoram en dan weer de P.N.G. weg naar Wewak volgen.

Zo,
Dit was het dan weer.
Wat een avontuur!! Ik heb er geen andere woorden voor!!

Helaas moet ik afsluiten met slecht nieuws:
Omdat ik hier in Wewak internet via de telefoon heb kan ik geen foto’s uploaden. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar het duurt enorm lang.
Sorry Sorry Sorry.
Ik kom over een maandje alweer terug en dan kun je de foto’s allemaal bekijken!

Lukim yu,
Sander